پیشنهاد روشی برای بهبود روند متداول طراحی اتصالات صلب تیر به ستون در قاب های خمشی ویژه

روند مرسوم برای طراحی المان های اتصال در اتصالات خمشی تیر به ستون براساس تئوری ساده شده تیر خمشی است که در آن فرض می شود لنگر انتهای تیر تنها از طریق بال های تیر و برش از طریق جان تیر منتقل می شود، در حالیکه تحقیقات نشان داده است که نزدیک منطقه اتصال تیر به ستون، جریان تنش به سمت بال های تیر منحرف شده، هر دوی تنش های برشی و نرمال در بال ها متمرکز می شوند و به همین دلیل بیشتر المان های اتصال برای تحمل برش باید نزدیک بال های تیر جای گیرند. در ابتدا در این مطالعه اتصال تقویت شده توسط لچکی و اتصالی که در آن به جای لچکی های بیرونی از ناودانی استفاده می شود در نرم افزار آباکوس مدل سازی شده و تحت پروتکل بارگذاری چرخه ای داده شده در آیین نامه aisc قرار گرفته است. تأثیر طول ورق های بالاسری و پایین سری در عملکرد لرزه ای این اتصالات، با در نظر گرفتن طول این ورق ها برابر نصف ارتفاع تیر، 75/0 ارتفاع تیر و برابر ارتفاع تیر بررسی شده است. با توجه به نتایج، با افزایش طول ورق های بالاسری و پایین سری، انرژی تلف شده توسط اتصال تقویت شده توسط ناودانی نسبت به اتصال تقویت شده توسط لچکی بیشتر می باشد علاوه بر اینکه اتصال تقویت شده توسط ناودانی در حالی که چرخش کمتری را در چشمه اتصال ایجاد می کند. سپس تأثیر وجود ورق های مضاعف و ورق های پیوستگی در عملکرد لرزه ای این دو نوع اتصال، با فرض سه حالت برای ضخامت ورق های مضاعف؛ برابر صفر، نصف ضخامت جان ستون و برابر ضخامت جان ستون، بدون ورق های پیوستگی و با ورق های پیوستگی بررسی شده است. در مقایسه با اتصال دارای لچکی، اتصال دارای ناودانی اتلاف انرژی بیشتری را برای تمام حالتهای چشمه اتصال بدون ورق های پیوستگی و همچنین حالتی که ورق های پیوستگی و ورق های مضاعف استفاده نمی شود، نشان می دهد. همچنین این اتصال نسبت به اتصال دارای لچکی در تمام حالات چشمه های اتصال، چرخش کمتری را در چشمه اتصال نشان می دهد.